In de ban van Corona
De hele wereld staat op zijn kop, ook die van mij. Wat begon met ach het is maar een griepje, is nu uitgegroeid tot een heuse pandemie. Hier thuis zit een compleet crisisteam. Manlief voor zijn werk, waar een heleboel maatregelen genomen moeten worden om flink kosten te besparen en personeel juist te sparen. Dochterlief die eigenlijk nog wel werkt, maar ook uren met collega’s verdeeld om zo min mogelijk met elkaar in contact te komen. Zij werkt bij een van ’s lands beste campings. Ook zij is druk met omboeken en annuleringen. Over 2 weken zou de camping volgeboekt zijn, want onze Oosterburen hebben paasvakantie. Die kunnen en mogen allemaal niet op reis van mevr. Merkel. Terecht ook.
Ik zie bij de dagelijkse wandelingen met de hond nog altijd kleinkinderen bij hun opa’s en oma’s huizen. Nemen zij het niet serieus? Ik heb, hoe moeilijk ook, mijn moeder even gevraagd 2 weken thuis te blijven. We bellen en appen. Ik zag gisteren ook dat er boodschappen voor de deur gezet werden bij een huis vlak bij ons in de buurt. Ik stuur die mensen een appje om te vragen of alles ok is, en er blijkt dat 3 van de 5 mensen echt niet fit zijn. Of het Corona is, geen idee. Er wordt niet getest. Ik heb uiteraard mijn hulp aangeboden als ik iets kan betekenen.
Ik neem het wel serieus. En ik moet het wel serieus nemen. De komende maanden heb ik waarschijnlijk 0 Euro inkomsten. Net als veel collega’s in de branche. Ik was zo vrolijk gestemd, ik had immers mijn jaaromzet van het vorig jaar al binnen. Keihard gewerkt van november t/m februari. Bijna geen tijd om te eten zeg maar. Maar Corona maakt nu een einde aan mijn positieve stemming. Het treft de reisbranche echt keihard. En niet alleen de reisbranche. De horeca, de winkels, bedrijven in binnen- en buitenland.
De hele wereld is zo’n beetje afgesloten. De een sluit de grenzen, de ander het luchtruim. Sommige landen geven ons nog even de tijd om mensen die al ter plaatse waren en nog zijn, terug te halen. Ik lees onnozele opmerkingen van mensen die er echt niks van begrijpen en die roepen, ja, dan had je maar niet meer moeten gaan. Mag ik je eraan herinneren dat het 2 weken geleden allemaal maar een simpel griepje leek, waar we met zijn allen een beetje schamper over deden? Ik ook trouwens. En er zijn bovendien mensen die langere tijd voor het werk ergens zijn of studenten die stage lopen over de hele wereld. Mensen die zulke dingen roepen, komen waarschijnlijk nooit verder dan hun stadsgrenzen denk ik.
Ik ben nu druk met het omboeken van boekingen die op korte termijn zouden vertrekken, of het regelen van vouchers voor reizigers waarvan de reis is geannuleerd. Gelukkig tonen veel klanten een groot begrip (mijn grote dank daarvoor), bij sommigen is het jammer genoeg wat minder. Het is overmacht. Complete overmacht. De mensen die pas na half april vertrekken maken zich uiteraard ook zorgen. Maar bij de meeste organisaties kunnen we pas actie ondernemen als het bijna zover is. Heel veel maatregelen gelden vooralsnog ook maar tot midden april. De tijd zal het leren wat er dan moet gebeuren. Mijn klanten die tot en met juni vertrekken, zijn allemaal persoonlijk door me op de hoogte gesteld van wat eventueel de mogelijkheden zijn, of dat we nu nog niet weten wat er met hun reis gebeurd. Complimenten en bedankjes van hun kant, want ze durven me bijna niet te vragen. ‘Je zult wel iets anders te doen hebben’. Zo fijn dit begrip!
Ik werk deels ook nog op consultancy basis voor een Duitse touroperator. Ook hier is het met man en macht proberen om te boeken, te kijken naar de mogelijkheden en in het ergste geval te annuleren. De collega’s daar werken vaak van thuis nu, want ook zij hebben soms schoolgaande kinderen, wat natuurlijk voor een service center vaak niet efficiënt is. De boekingen die hier zijn ondergebracht komen eigenlijk van alle collega’s in de branche. Ik weet hoe het voelt als je alleen maar even machteloos kunt afwachten wat er op de langere termijn gaat gebeuren. Ja, op de langere termijn. Hoe lang zal dit duren? Het komt goed lieve collega's.
Ik durf zelf bijna niet meer op social media te kijken, ook het nieuws op TV niet meer te volgen. Alle artsen in alle landen zeggen iets anders over de verspreiding van het virus. De overledenen zijn bijna alleen maar ouderen of mensen met een medische geschiedenis, maar in België blijkbaar niet. wat is nu wijsheid in de bestrijding of indamming van Corona? In China begint het leven weer op te starten. Langzaam, dat wel. Maar de mensen zijn er positief nu (ik weet dit van insiders). Je hoort of leest hier niets over. Er is blijkbaar ineens ook geen ander nieuws meer. Hoe is het met de Syrische vluchtelingen aan de grens met Griekenland? Ik heb werkelijk geen idee. Hoe gaat het nu in Australië, na al die hevige bosbranden? Corona is het gesprek van de dag. Of je wilt of niet, iedereen praat erover.
Ik droom elke nacht dat ik een toverstokje heb om de Corona te verjagen. Maar dan wordt ik wakker, en dan blijkt het er gewoon nog te zijn en de toverstok zie ik ook nergens. Hoop met mij dat dit toch snel een keer overgaat of dat ze versneld een oplossing vinden voor een medicijn en een vaccin. Een paar weken thuis zitten en alleen voor het hoognodige buiten komen gaat prima, maar op langere duur zonder inkomsten leven, dat gaat minder prima. De regering gaat helpen. Dat is heel mooi.
Maar ik wil jullie vragen om ons zelfstandige reisagenten en reisbureaus te steunen. Blijf bij ons boeken, als is het pas voor de latere toekomst. Wij helpen je altijd uit de brand bij dit soort problemen. Je kunt altijd bij ons terecht. En je betaalt er ook niet meer voor normaal gesproken.
100 % service, passion, dedication & devotion.
Hang on mensen, zorg voor elkaar, heb begrip voor elkaar en blijf gezond!